|
Nog één keer een bescheiden feestviering
Ondanks de onzekere toekomst laat een feestcommissie er zich niet van weerhouden om ook het diamanten bestaan van Huize Lidwina niet ongemerkt voorbij te laten gaan. De directie, de heren Wim van Meijl en Hans Verwegen betitelen het vooral als een intern feest voor de ‘eigen mensen’. Het wordt wat hen betreft niet zo’n uitbundig festijn als bij het 50-jarig bestaan. Op 4 oktober 1994 worden de feestelijkheden geopend met een jubileumviering voor alle direct betrokkenen. Tien dagen later is het de beurt aan de zusters om feest te vieren, enigszins overschaduwd door hun aanstaande vertrek uit de kloostervleugel. Goed een week later volgt een gezellige middag voor bewoners, vrijwilligers en hun kinderen in de aula van het voormalige LTS-gebouw. Op 27 oktober worden alle ‘eigen talenten’ aangeboord en zal het personeel zelf voor het nodige amusement zorgen voor de eigen bewoners. De eerste novemberdag wordt het hele gezelschap mee teruggenomen naar ‘die goeie ouwe tijd’ middels de vertoning van een diaserie over oud en nieuw Schijndel, verzorgd door de heer Toon Vermeer en de sfeer van die tijd wordt ook nog eens helemaal teruggehaald door allerlei oude ambachten. Facetten van de rijke historie van het huis zijn gegoten in een indrukwekkende expositie en een daarbij georganiseerde ‘open dag’ biedt vele Schijndelaren de gelegenheid om ‘achter de schermen van Huize Lidwina’ te komen kijken. In de daarop volgende feestavond gaat men ‘back to the sixties’! Zo kreeg het diamanten bestaan toch de nodige kleur.
|
|
Het definitieve afscheid van de zusters
De congregatie van de Zusters van Schijndel heeft heel veel geïnvesteerd in Huize Lidwina. Zestig jaren van belangeloze dienstverlening, hard werken, goed leiding geven, de doelstellingen van de congregatie waar maken en uitdragen nl. zorg en aandacht voor de medemens in nood. Op een bewonderenswaardige wijze die respect afdwingt, hebben de zusters, samen met het lekenpersoneel Huize Lidwina grote bekendheid gegeven, maar ook buitenshuis is hun rol van grote betekenis geweest in het onderwijs, de maatschappelijke zorg en de functies in de wijk. Bij de stichting van Huize Lidwina was er nog sprake van een bloeiende religieuze gemeenschap, een beeld dat we ook nog kennen uit de jaren ’60.
Op een bepaald moment is in alle Nederlandse kloosters van actieve congregaties voor onderwijs en zieken- en bejaardenzorg de noodzakelijke verjonging uitgebleven. Ook bij de Zusters van Schijndel was dezelfde tendens te bespeuren. In kloostergemeenschappen in de ontwikkelingsgebieden is het beeld anders...daar constateert men wel groei van het aantal religieuzen. De vergrijzing in de Nederlandse kloosters neemt steeds grotere vormen aan en het handhaven van alle liefdewerken is door gebrek aan eigen personeel niet meer mogelijk. Geleidelijk aan worden steeds meer kloosters opgeheven en de ‘liefdewerken’ in lekenhanden overgegeven. Het accent wordt sterk verlegd naar het werk in de ontwikkelingsgebieden her en der in de wereld. Ook op Huize Lidwina is het niet anders gelopen, waar langzaam maar zeker het aantal kloosterzusters terugliep. In de periode 1934-1994 zijn heel wat zusters gekomen en na een korter of langer verblijf weer vertrokken. Ze hebben samen zilveren, robijnen, gouden en diamanten kloosterfeesten gevierd en in al die jaren ook gerouwd om hun medezusters, die ze naar hun laatste rustplaats droegen op het eigen kloosterkerkhof
|
